Dünyalar iyisi derler ya .İşte öyle bir insan.
İçinde kötülüğün zerresi yok.
Baba yarısı, bir abi bir dayı gibiydi.
Osman Adil Özgey.
Lefkenin ilk fotoğrafçılarından.
Sonra CMC’de makinistlik ve ardından Nijeryaya yolculuk
- ekmek parası kazanmak için.Dünyanın obür ucuna.
Gurbete…
Babamla gençlik yıllarına dayanan uzun bir dostlukları vardı .Bu dostluk önce CMC’ de
Sonra Nijeryada devam etti.
Babam, onunla ilgili her sohbet açıldığında.
Tebesümle anlatırdı Osman abiyi
Sevdiği saydığı her halinden belliydi.
Üstüne toz kondurmazdı.
Bunun içinde onun bana mirası gibiydi.
Bazen telefonda hal hatır sorar.
Zaman zamanda ofisime gelir dertleşirdik.
Babamla ilgili anılarını dinlerken her seferinde başka neler söyleyecek diye merakla bekler
bazen o kaçtığında notlar aldığım bile olurdu.
Dedim ya baba gibiydi bizim için.
Lefke Kooperatifinde birlikte yönetim kurulu üyeliği yaptığımız sürede onu dahada yakından
tanıma fırsatı buldum.Başkanımız ama ondan önce abimiz amcamızdı.
İlerleyen yaşına rağmen Lefke için birşeyler yapmaktan hiçbir zaman usanmadı.Sulama birliklerindede görev aldı. Sivil toplum örgütlerinede katkı koydu.
Hatırlıydı.Disiplinliydi.
Dakikti.
Toplantıya biraz geç kaldım mı .Hemen telefona sarılır arardı.
Puro içtiği zamanlarda sırf puro içmeyi bıraksın diye kendisine takılarak söylediklerim hala aklımda.
Her toplantı öncesi ‘’Kapalı yerde sigara içmenin cezası 160 lira sen puro içtiğin için cezası 2 kat Osman abi. Parayı alayım sonra içmeye devem et’’ derdim.
Söylediklerimin etkisi oldumu olmadımı emin değildim ama bir süre sonra puro içmeyi kestiğinde sevinmiştim.
Yaklaşık 20 yıldır her hafta bir sohbetimiz muhakkak olmuştur.Bazen Kooperatif işlerinden bazen geçmişten bazende torunlarından bahsederdik.
Torun Osmanlardan konu açılınca .Gururlanır.Göğsü kabarırdı.
Çarşıda yakından tanıdığı kendisini seven sayanlara zaman zaman takılır.Kendine has tavrıyla kızardı.Kızması bile sevecendi.
‘’Gel be belo’’ sözünü sanırım birçok kişi özleyecek.
Kaybettik .
Duyduğumda boğazım düğümlendi .İnanmadım.Bir gün önce yine konuşmuş.Yine Bay bay diyerek telefonu kapatmıştık.
Son vedaymış.İnsan bilemiyor.
Bir güzel insan daha bu dünyadan göçüp gitti.Lefke bir değerini daha kaybetti.Varsa bir hakkım helal olsun.
Benden son isteği olan Yenilenen Lefke Kooperatif binasının açılış gününde çekilen resmi çerçeveleyip 1 hafta önce kendisine vermis olmam benim için bir teselli.
Hatıra kalsın demişti.
Babama bizden selam götüreceğine ve orada buluşup hasret gidereceklerine olan inancım sonsuz.
Ölmek değil önemli olan.
Önemli olan bu dünyadan ayrılırken geride hoş bir seda bırakabilmek.O hoş seda bırakanlardan.
Bir yanımız eksik olacak.Özleyeceğiz.
Ama Dünya hayatı bir imtihan.Sabır ise bu imtihanın parçası.
Bize düşen ise anıları ile yaşamak ve sabretmek.
Onu sonsuzluğa uğurlarken ‘’Nerdesin be Osman abi ‘’deyişim ve bana bakıp ’’ Napan be Hakan’’ deyip gülümsemesi her daim aklımda kalacak.Sohbetleride tabii.
Dünyanın dertlerinden uzak şimdi Cennetin en güzel yerinde olacağına eminim.
Güle güle Osman abi.Hatıran yaşayacak.
