Uzmanlar “bir yakınının ölümü, hayattaki en büyük travmalardandır” diyor. Ancak kayıp yakınları çok daha ağır bir travmayla baş etmeye çalışıyor. Onlar sevdiklerinin başına ne geldiğini bilmeden, yıllarca hiç dinmeyen bir acının pençesinde kalıyor… Sevdikleri belki bir gün döner umuduyla her gün onun en sevdiği yemeği pişiren de var, pencereye bir mum yakıp evin yolunu bulmasını ümit eden de…
“Kayıp” yakını olma durumu “sonu olmayan, acı verici bir bilinmezlik” şeklinde açıklanıyor. İki toplumlu Kayıp Şahıslar Komitesi (KŞK), bu bilinmezliğin verdiği acıyı dindirmek için çalışıyor. Komite 1963-64 yılları ve 1974’te kayıp edilen insanların ailelerine, sevdiklerinin akıbeti hakkında bilgi vermek, kayıp edilen bu kişilerin düzgün şekilde defnedilmesini sağlamak için hassasiyet, özveri ve dikkatle elinden geleni yapıyor.
Komitenin çalışmaları sonucunda kimliklendirilen kişiler sıkça haberlere konu olsa da hem fiziksel hem de duygusal açıdan zorlayıcı bir iş yapan KŞK çalışanları gündemde pek yer almıyor.
İki bölümden oluşan bu röportajda TAK muhabirine konuşan KŞK KIbrıslı Türk üye ve ekibi, yıllardır devam eden çalışmalarının arka planını ve detayları paylaştı.
-Müftüzade kayıp listesinin hazırlandığı günleri anlatıyor…
Biri Kıbrıslı Türk, biri Kıbrıslı Rum biri de Kızılhaç Uluslararası Komitesi tarafından seçilmiş ve Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri tarafından atanmış üç üyesi olan Komite’nin Kıbrıslı Türk üyesi Hakkı Müftüzade… Müftüzade, aynı zamanda deneyimli bir diplomat. Komitenin şu anki resmi kayıp listesinin oluşturulmaya çalışıldığı 1989’da KŞK’nın Kıbrıslı Türk üyesi Rüstem Tatar’ın asistanlığını yapmış, konuya hâkim bir isim, Rüstem Beyden çok şey öğrendiğini, onun titiz çalışmalarından büyük tecrübe edindiğini vurguluyor Müftüzade, O’na çok şey borçlu olduğunu söylüyor.
Meselenin daha siyasi şekilde ele alındığı o günleri “Çok zorlu şartlarda çalışıyorduk” diye anımsıyor. Sürecin 1981’de, Birleşmiş Milletler uhdesinde Kuzeyde ve Güneyde aynı anda birer ofis kurulması ve bu ofislere iki tarafın lideri tarafından birer üye atanmasıyla başladığını anlatıyor. BM’nin de bir üye atadığı bu oluşum Ledra Palace’ta toplantılar yaparak ortak bir kayıp listesi oluşturmaya çalışmış ama bu 1990’ların sonuna kadar başarılamamış.Uzmanlar “bir yakınının ölümü, hayattaki en büyük travmalardandır” diyor. Ancak kayıp yakınları çok daha ağır bir travmayla baş etmeye çalışıyor. Onlar sevdiklerinin başına ne geldiğini bilmeden, yıllarca hiç dinmeyen bir acının pençesinde kalıyor… Sevdikleri belki bir gün döner umuduyla her gün onun en sevdiği yemeği pişiren de var, pencereye bir mum yakıp evin yolunu bulmasını ümit eden de…
“Kayıp” yakını olma durumu “sonu olmayan, acı verici bir bilinmezlik” şeklinde açıklanıyor. İki toplumlu Kayıp Şahıslar Komitesi (KŞK), bu bilinmezliğin verdiği acıyı dindirmek için çalışıyor. Komite 1963-64 yılları ve 1974’te kayıp edilen insanların ailelerine, sevdiklerinin akıbeti hakkında bilgi vermek, kayıp edilen bu kişilerin düzgün şekilde defnedilmesini sağlamak için hassasiyet, özveri ve dikkatle elinden geleni yapıyor.
Komitenin çalışmaları sonucunda kimliklendirilen kişiler sıkça haberlere konu olsa da hem fiziksel hem de duygusal açıdan zorlayıcı bir iş yapan KŞK çalışanları gündemde pek yer almıyor.
İki bölümden oluşan bu röportajda TAK muhabirine konuşan KŞK KIbrıslı Türk üye ve ekibi, yıllardır devam eden çalışmalarının arka planını ve detayları paylaştı.
-Müftüzade kayıp listesinin hazırlandığı günleri anlatıyor…
Biri Kıbrıslı Türk, biri Kıbrıslı Rum biri de Kızılhaç Uluslararası Komitesi tarafından seçilmiş ve Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri tarafından atanmış üç üyesi olan Komite’nin Kıbrıslı Türk üyesi Hakkı Müftüzade… Müftüzade, aynı zamanda deneyimli bir diplomat. Komitenin şu anki resmi kayıp listesinin oluşturulmaya çalışıldığı 1989’da KŞK’nın Kıbrıslı Türk üyesi Rüstem Tatar’ın asistanlığını yapmış, konuya hâkim bir isim, Rüstem Beyden çok şey öğrendiğini, onun titiz çalışmalarından büyük tecrübe edindiğini vurguluyor Müftüzade, O’na çok şey borçlu olduğunu söylüyor.
Meselenin daha siyasi şekilde ele alındığı o günleri “Çok zorlu şartlarda çalışıyorduk” diye anımsıyor. Sürecin 1981’de, Birleşmiş Milletler uhdesinde Kuzeyde ve Güneyde aynı anda birer ofis kurulması ve bu ofislere iki tarafın lideri tarafından birer üye atanmasıyla başladığını anlatıyor. BM’nin de bir üye atadığı bu oluşum Ledra Palace’ta toplantılar yaparak ortak bir kayıp listesi oluşturmaya çalışmış ama bu 1990’ların sonuna kadar başarılamamış.
